“Takımda kendimi daha da yalnız hissettim, çünkü kendimden bir yaş büyüklerle oynuyordum. Benimle birlikte, uzun süredir kulüpte oynayan altı yedi oralı çocuk da vardı. Ama sadece beni oynatıyorlardı. Onlar da, “Bu Ankaralı çocuk niye oynuyor?” diye düşünüyordu. Beni dışladılar.

Bir gün antrenör “Arda, kaptan sensin” dedi.

Oralı çocuklar çok sinir oldular.

Sonra antrenör “Arda, sen 10 numarasın” dedi.

Delirdiler.

Türkiye’de 10 numara kutsaldır, biliyorsunuz. Bu U14’te bile böyle. Sadece “yaratıcı oyuncu” değil. Bir kurtarıcıdır. O Alex’tir – gerçek Alex. (Youtube’da bakın, pişman olmayacaksınız.)

Onur duydum ama aynı zamanda korktum. Benden ısınma hareketlerini yaptırmamı istediler. “Dizler yukarı! Depar!” Hiç hoşuma gitmemişti. Çok utangaçtım.

Ailemi özlüyordum.

Bir gün artık bunu yapamayacağım, dedim.

Babama söylemeye cesaret edemedim. Fazla gururluydum. Çok acı verecekti. Ama ailemin taşınmayı düşündüğünü biliyordum, o yüzden oda arkadaşıma söyledim. “Babama mesaj at, Arda’nın durumu iyi değil de” dedim.

O da “Gerçekten mi?” dedi.

“Evet, sadece yardıma ihtiyacı var de” dedim.

İşe yaradı. O mesajdan sonra benimle kalmak için İstanbul’a taşındılar. Evi sattılar. Dükkanı kapattılar. Arkadaşlarını terk ettiler. Tüm geleceklerini küçük oğullarına bağladılar.

Başarısız olsaydım, bitmiştik.

Neyse ki kısa süre içinde babam bir iş buldu.eee Zagreb’de U17 turnuvasına gittik ve oradaki akademide Modrić’in bir fotoğrafı vardı. Antrenörlerden biri kolumdan tuttu ve “Bir gün sen de onun gibi olacaksın,” dedi.

Offf… Bir çocuk olarak buna nasıl cevap verebilirsin?

Sonra bir gün, Fenerbahçe beni A takım hazırlık maçına çağırdı.

O zaman 15 yaşındaydım. A takımı ile antrenman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Luiz Gustavo… 80 kilo ve tamamen kas. Ya ben? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…”